Διαδρομή - On the road

Στις αρχές της εξωκροκιώτικης ζωής πολύ χαιρούμουνα κάθε φορά που ήταν να πάω στον Κρόκο. Όταν έφτανα εκεί κοντά στο Καπνοχώρι κι έβλεπα το σεληνιακό τοπίο κάτι -όχι καλό-με έπιανε. Με το που έφτανα και στον Κρόκο κάτι μικρό ή μεγάλο γινότανε και μου χάλαγε τη διάθεση. Άντε πάλι σκεφτόμουνα να φύγω για τα εξωκροκιώτικα πιο εξωτικά μέρη. Εκεί λίγο στην ανωνυμία, νομίζω, έβρισκα καλύτερα τον εαυτό μου. Τη μια είσαι στο x μέρος και θες να πας στο ψ, και με το που φτάνεις στο ψ, θες να επιστρέψεις στο x.

Τυχαία το συζήτησα μια φορά με ένα ομοεθνή - ομόθρησκο φίλο και μου είπε το ίδιο πράγμα. Και να πεις ότι τότε είχαμε πρόβλημα με το νερό, δεν είχαμε. Ή μήπως είχαν ήδη εισχωρήσει τα νιτρικά στον οργανισμό και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι; Δεν αποκλείεται.
Μάλλον είναι αυτό που νιώθουν οι μετανάστες: ανυπομονούν να έρθουν στην πατρίδα και όταν έρχονται και βλέπουν ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχανε φανταστεί, θέλουν πάλι να φύγουνε. Σίγουρα σε μένα σε πολύ μικρό βαθμό.
Ύστερα είναι κι αυτός ο στίχος με τον οποίο ξεκινάνε το Burning down the house οι Talking Heads: Watch out, you might get what you are after. Δηλαδή, κοίτα μη νομίζεις ότι αυτά που ονειρεύεσαι είναι και τα καλύτερα. Μάλλον εξιδανικεύεις κάποια πράγματα, όνειρα, σκέψεις και μετά όταν συμβαίνουν βλέπεις ότι είναι λίγο διαφορετικά. Πιο γενικό αυτό.
Τα τελευταία χρόνια μόνο βρήκα τη χρυσή τομή για να μη με παίρνει από κάτω. Βλέπω αυτούς που θέλω να δω, τουτέστιν την οικογένειά μου και κάποιους πολύ δικούς μου ανθρώπους, και πολλές φορές ούτε βγαίνω από το σπίτι.
Κι έτσι ο Κρόκος απέκτησε ένα άλλο νόημα, πιο οικογενειακό, πιο φιλικό, πιο παρεϊστικο, πιο νοσταλγικό πάλι, αλλά με άλλη έννοια.
Με την καλή έννοια.

Το κείμενο διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας τη μουσική του βίντεο.